Vandaag is Aiden alweer 2 weken oud. Of jong, eigenlijk. De eerste week hebben we echt als een nachtmerrie ervaren en waren we totaal niet blij. Wat een ellende. Je bent kapot, je baby huilt, je kan nog niks en je slaapt niet. We hebben echt wat af zitten janken met z’n tweeen. Mijn roze wolk was ver te zoeken en leek eerder op een donderwolk. Heel eerlijk? Wij hebben ons hardop afgevraagd of wij niet een vreselijke foute beslissing hebben genomen door een kindje te krijgen. Ik snap dat het voor sommige mensen heel naar is om te lezen, maar ik schrijf het omdat ik hoop dat er mama’s zijn die het lezen en denken “Gelukkig, ik ben niet de enige die zich zo voelt” We waren gewoon zo enorm gefrustreerd en wat ik al zei, zo moe, zo zo moe. We wisten gewoon niet wat we met Aiden aan moesten en al helemaal niet als hij huilde want wat wil ‘ie nou toch? De machteloosheid was ook zo erg, we vonden het zo naar als we niks voor ‘m konden doen als ‘ie krampjes had bijvoorbeeld. Gelukkig heb ik ondertussen ook gelezen dat wij niet de enige waren die zich zo voelden, maar dat heel veel mama’s en papa’s zich zo hebben gevoeld de eerste tijd.

Nu weer een week verder sta ik er al heel anders in. Een luier verschonen is zo gebeurt en als ‘ie huilt dan probeer ik ‘m te troosten. Veel slaap krijgen we niet maar door elkaar af te wisselen en af en toe te ontzien komen we toch aan een aantal uurtjes. Aiden doet het super goed. Hij groeit lekker en hij krijgt echt al een bol toetje in vergelijking met 2 weken terug. Ik zou nu niet meer zonder ‘m willen maar we hebben allemaal gewoon even tijd nodig om elkaar te leren kennen, wat natuurlijk logisch is. Het is echt een heerlijk kindje!

Wij komen er wel met z’n drietjes.