New mom confessions

-Ik vond borstvoeding geven verschrikkelijk. Werd helemaal niet blij van m’n kleine baby aan mijn borst, het deed zeer en ik zag vreselijk tegen elke voeding op. Lekker gestopt dus.

-Ik vond de baby de eerste paar dagen helemaal niet leuk. Wat 2.5 uur slaap in 36 uur met je doet als je ook nog eens een constant huilende baby hebt… Sorry mopje, ik wil je nu niet meer kwijt.

-Ik kan m’n scheten en poep niet ophouden. Het schijnt er bij te horen en weer over te gaan, maar als je ineens in je broek kakt als volwassen vrouw, meh, not so nice.

-Dat slaap gebrek…………… zzzzzzzzzzzzzzzzZZZZZzzzzzzzzz! Wij konden hier in huize Hysterisch altijd heerlijk lang uitslapen en zijn echt fan van ons bed. En nu 36x per nacht er uit, wat een ellende.

-Baby’s huilen. En wij dan ook. Wat verschrikkelijk zielig om je baby zo te zien janken en je kan niks voor ‘m doen. In ons geval heeft ‘ie regelmatig last van krampjes met dus oorverdovend gehuil als gevolg. Zo zielig!

-Mijn doos. Zou dat nog goedkomen?

-Ik drijf ‘s nachts mijn bed uit doordat ik vreselijk zweet. Echt, van top tot teen zeiknat.

-De onzekerheid als nieuwe ouder. Wat een hel. Iedereen heeft ander advies maar wat is het juiste? Doen wij het wel goed? Moet ie niet dit of dat? Killing.

-Had ik al gezegd dat ik m’n eigen broek vol heb gekakt?

Bevallen.

Bedankt voor jullie felicitaties!! :D
Even in sneltreinvaart het verloop van mijn bevalling opgeschreven. Misschien een wat warrig verhaal geworden maar het is ook allemaal een beetje warrig in mijn hoofd, ik weet niet meer helemaal precies van hoe en wat.

Donderdag 2 januari had ik een afspraak staan bij de verloskundige. Ik zou inwendig onderzoek krijgen om te kijken of ik eventueel gestript kon worden. Dat bleek te kunnen! Joepie! Misschien zou dat mijn bevalling wel op gang helpen, maar ik had er vooral rekening mee gehouden dat het helemaal niets zou doen. Goed, ze kon me strippen en dat viel me alles mee. Dat gewroet in je doos is natuurlijk minder prettig maar ach. Vriendlief en ik gingen weer op de fiets terug naar huis en vonden het nog best wat dat ik met 40+5 weken nog gewoon op de fiets zat.

Eenmaal thuis begon ik al lichte weeen te krijgen. Nog niet heel erg maar ik had toch steeds wat menstruatiekrampen. Eerst nog onregelmatig, maar al gauw begon er een regelmaat in te komen en kwamen ze om de 8-10 minuten. Zo werden ze steeds ietsje pijnlijker en kwamen ze ook steeds regelmatiger. Verloskundige gebeld om te vertellen dat het strippen wel degelijk iets had gedaan en ze besloot langs te komen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Toen ze er was bleek ik op 3 centimeter te zitten. We spraken af dat ze tussen 00:00 en 00:30 nog langs zou komen om te kijken en dat ik moest bellen als ze eerder moest komen. (Weet niet meer hoe lat ze er was, gok een uur of 8)

De weeen werden steeds pijnlijker en ik moest ze echt opvangen door over de tafel/bank/box/grond/stoel heen te hangen. Ik had ook nog eens rugweeen er bij dus mijn vriend moest als er een in mijn rug kwam heel hard m’n onderrug masseren, dat was het enige dat een beetje hielp. Omdat de weeen steeds vaker kwamen, om de 2-3 minuten hebben we toch weer eerder de verloskundige gebeld. Toen ze er was had ik 5-6 centimeter ontsluiting. Oke. Op naar het ziekenhuis dus!

De verloskundige ging niet met ons mee want ze had een andere bevalling in een ander ziekenhuis. Dus we werden in het ziekenhuis een beetje aan ons lot over gelaten en moesten maar weer bellen als we wilden dat onze andere verloskundige zou komen. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen omdat ik alles in de buurt wilde hebben voor als er iets aan de hand zou zijn, maar ook omdat ik eventueel pijnbestrijding wilde hebben. Toen ik in die kamer ongeveer kapot ging van de pijn belde m’n vriend toch maar weer de verloskundige omdat ik misschien nog wel verdoofd wilde worden. Tegen 01:00 kwam zij aan en toen bleek dat ik al op 7-8 centimeter ontsluiting zat. Oke. Ga ik het met of zonder pijnstilling doen? Het deed heel, heel veel zeer, maar toch ging het wel heel goed en dus besloten we het zonder te doen.

Mijn vliezen waren nog niet gebroken dus tijdens een wee zou de verloskundige dat gaan doen. Helaas had Aiden in het vruchtwater gepoept en werd ik een medisch geval. Gelukkig mocht mijn verloskundige me nog wel begeleiden, maar wel met begeleiding van gynaecoloog. Dus hop, verhuizen naar een andere kamer en daar het bed op. Ik had al een tijdje niet geplast dus kreeg ook nog even een katheter, welja. Ik zat ondertussen op 9-10 centimeter ontsluiting en mocht eventueel mee persen als dat kon. Inderdaad vlak daarna kreeg ik persdrang en mocht ik wat mee persen. Jeetje wat vond ik dat een rare gewaarwording. Volgens mij riep ik eerst nog dat ik moest poepen en het ik tijdens het persen het hele bed vol gekakt :D Ach je zal het maar kwijt zijn. Na ongeveer een uur en een kwartier persen bleek dat Aiden zijn hoofdje niet helemaal vanzelf naar buiten zou gaan komen en dus werd ik geknipt. Dat deden ze in een wee dus daar voelde ik helemaal niks van. Na ongeveer anderhalf uur persen, om 03:47 uur kwam Aiden er eindelijk uit! Pff wat een heerlijk gevoel was dat! Hij werd jankend op mijn buik gelegd en vriendlief en ik hebben hem jankend geknuffeld en geaaid. Wat een moment.

Ik heb tijdens het persen heel hard liggen schreeuwen en ik bleef maar zeggen dat ik zo stonk. Mijn shirt was volledig doordrenkt van het zweet en die lucht was echt niet te harden. Dat je dan tijdens het bevallen nog even bedenkt dat je sorry moet zeggen dat je stinkt terwijl ze ondertussen de poep van je bed weg ruimen en recht je doos in kijken en ook nog even een vinger in je hol stoppen om te kijken of alles nog werkt naar behoren ;)

Wat ik heel naar vond was het hechten terwijl Aiden al bij ons lag. Bah wat was dat rot. Denk je dat je klaar bent en dan krijg je dat geklooi daar beneden nog. Maar goed, hoort er bij.

Mijn vriend was ook wel echt de held van de avond/nacht. We hadden afgesproken dat ik aan zou geven wat ik wilde dat hij deed, maar eigenlijk ging het allemaal zo vanzelf. Hij heeft me zo ongelooflijk goed ondersteund, ik had niet fijner kunnen wensen. Kan nog wel janken als ik er aan denk.

Al met al een pittige bevalling, zeer pijnlijk, ik raad het niemand aan en ik ben het nog lang niet vergeten! ;)

Nu bijna een week verder kan ik zeggen dat ‘t iets begint te wennen, zo’n kleine baby in huis. De eerste dagen vonden we ronduit verschrikkelijk en hebben we flink wat lopen janken en Aiden ook, wat het nog erger maakte. Daarbij kwam in 36 uur maar 2.5 uur slaap en het feit dat ik het werkelijk verschrikkelijk vond om borstvoeding te geven, ik keek zo tegen de voedingen op dat ik me daar ook nog eens heel naar door voelde. Gelukkig besloten om er mee te stoppen en Aiden doet het ook prima met de fles. Sinds gisteren zijn mijn hechtingen er uit en kan ik me weer redelijk normaal voortbewegen. Morgenochtend is onze kraamhulp voor het laatst en dan zullen we het toch echt zelf moeten gaan doen. Super spannend!

Elk moment

Best een bizar idee dat het nu eigenlijk elk moment kan gaan gebeuren. Als ik naar bed ga dan denk ik “Oh misschien is vannacht wel De nacht..” Want het kan! Ik slaap al op een heel irritant krakend plastic zeiltje voor het geval dat. (krijg er wel een zweet reet van) Toch zonde als je je boxspring verpest met een lading vruchtwater. Zelfs op m’n vlucht tas ligt een matje klaar voor als ik de auto in moet met gebroken vliezen. Een slimme meid is op alles voorbereid! Ik ben enorm benieuwd naar hoe mijn bevalling zal gaan. Ik heb horror verhalen gelezen, maar ook heel hard gelachen om verhalen over poep en pies en verloskundigen uitschelden tijdens de weeën, leuk beroep man, maar zo heb ik niet het idee dat mijn bevalling op een bepaalde manier zal gaan en weet ik dat het echt voor iedereen anders is en dus sta ik er tot zover wel relaxed tegenover. Dat is vast heel anders als het eenmaal begonnen is, maar goed, dat zien we dus wel.

Verder doe ik niet heel veel en soms toch ook weer te veel. Wat wasjes draaien en even stofzuigen en daarna moet ik toch echt even een klein slaapje maken. Elke dag op m’n hol op de bank zitten vind ik ook niks, maar langer dan 3 kwartier in de stad rondlopen hou ik ook niet meer vol. Dus ik doe kleine dingetjes en vooral niet te lang en dan gaat het goed. Beetje opruimen in huis en een filmpje kijken en er af en toe even uit, zo vermaak ik me prima!

De controles bij de verloskundige zijn tot nu toe elke keer prima. Baby is ietsjes kleiner dan gemiddeld, maar gewoon helemaal in orde. Hij ligt zo goed als vast in m’n bekken dus hij is in principe helemaal klaar om er uit geperst te worden!