All is well.

Inmiddels is Aiden alweer bijna 8 weken oud. Het gaat helemaal prima met hem, hij komt goed aan, eet goed, poept goed, huilt goed en slaapt.. iets minder goed. Maar dat is te overzien. Hij wil nog steeds het liefst lekker warm tegen iemand aan slapen en overdag in z’n wieg vindt ie echt geen zak aan. Nu probeer ik ‘m af en toe toch in zijn wieg te leggen als ik zie dat ie moe is, maar na 5 minuten janken heb ik het alweer gehad en haal ik ‘m er meestal toch maar weer uit. En zo zit je weer de halve dag met een baby op de arm te denken aan de volle wasmand en de afwas die er nog staat.. Maar goed, dat is maar even zo. Nu kan ik ‘m nog lekker veel aandacht geven. Straks als ik weer 4 dagen ga werken mogen papa en de oma’s met ‘m gaan zitten ;) (Waar ik ook wel weer tegenop zie, 4 hele dagen weg van mijn baby..)

Het hele erge wennen is er voor mij af. Aiden hoort er helemaal bij en ik moet er niet aan denken om ‘m hier niet meer te hebben. Het mooiste in de wereld is zijn lach en de pretogen die hij dan heeft. Zo lief! Ik snap nu dat mama’s zeggen dat ze verliefd zijn op hun kind. De eerste weken dacht ik dat ze dat maar zeiden omdat ze dat ooit gehoord hadden van een uitzondering en nu vonden dat ze ook verliefd moesten zijn op hun kind. Maar nee hoor, het is echt waar! Nu ga ik niet net doen alsof het alleen maar leuk is want soms wil ik ‘m ook best wel eens achter het behang plakken als ie maar blijft huilen. Soms verlang ik ook wel eens naar een avondje rust. Maar hey, welke moeder niet?

Mijn lichaam is goed aan het herstellen, ik moet nog zo’n 2 kilo voor ik weer op het gewicht voor mijn zwangerschap zit, maar die gaan moeilijk want ik eet zoveel taart dat ik zelf bijna in een gebakje verander. M’n doos ziet er weer normaal uit gelukkig, wie had dat ooit gedacht? ;) Alles is netjes genezen! Wat kak ophouden betreft gaat het ietsjes beter gelukkig, ik heb bekkenfysio en hoop dat het over een paar weken weer helemaal is zoals het hoort te zijn! Gaat allemaal de goede kant op!

Eigenlijk ben ik best heel bang dat ik mijn mini baby verlies. Ik las van de week dat je van je 8ste tot je 11de week de meeste kans hebt op een miskraam en dat met 12 weken die kans met 80% is afgenomen. Ik zit ‘m best te knijpen eerlijk gezegd. Van te voren hebben we het er wel eens over gehad, mocht het gebeuren is dat heel erg naar, maar we weten in ieder geval dat alles naar behoren werkt en dan proberen we het weer opnieuw.

Nu besef ik me dat dat veel, heel veel makkelijker is gezegd dan gedaan. Ik heb nu al zon zin om mijn baby te zien op de eerste echo en te horen hoe zijn of haar hartje klopt. Ik zou het werkelijk verschrikkelijk vinden als het nu mis zou gaan. Je bent al zo bezig met het zwanger zijn en papa en mama worden en nadenken over opvang en de babykamer en hoe hij of zij er uit zal zien en namen en noem maar op!

Natuurlijk moet je het positief bekijken en er van uit gaan dat het allemaal goed zal gaan en vertrouwen op dat je lichaam precies weet wat het aan het doen is, maar soms slaat de angst toe en durf ik niet eens een scheet te laten omdat ik bang ben dat ik dan te veel kracht zet waardoor het mis gaat! ( ;) )

Ondertussen drijf ik lekker verder op mijn roze wolk en blijf ik hopen dat ik er niet vanaf gegooid zal worden.