Alles op z’n tijd.

Aiden weegt ondertussen 3600 gram. Zijn geboortegewicht was 2970 gram en met een paar dagen was dat gedaald naar 2740 gram. Hij doet het dus prima op z’n flesvoeding en groeit gelukkig goed! We zien ook dat ie lekkere bolle wangetjes krijgt en gewoon steeds een beetje groter wordt. Hij kijkt ons soms heel indringend aan en dan kan je mij niet vertellen dat baby’s weinig tot niets zien, hij is enorm gefascineerd door lampen en kan daar lange baby minuten naar kijken. Vanmiddag heb ik 10 minuten lang m’n tong naar ‘m uit zitten steken en ja hoor, hij deed me na! Zo lief! Ik heb echt het idee al wat meer contact met ‘m te hebben en al is het nog minimaal, het is toch heel leuk! :D

Ik voel me wel iets beter. Dat verschilt per dag en ligt vooral aan hoeveel slaap ik heb gehad en hoeveel Aiden huilt. Vannacht lekker geslapen dus ;) Zaterdagochtend bleef ie maar aan de gang en kon ik het echt niet hebben, ik was zo blij dat mijn moeder in de middag kwam. Ik heb ‘m ook gauw aan haar overhandigd toen ze binnen kwam. Dan kon ik even lekker een wasje draaien en afwassen, heerlijk! Normaal geniet ik daar niet van, maar nu is dat al echt een momentje voor mezelf. Tsja, de ene dag is nou eenmaal beter dan de ander.

Lichamelijk gaat het ook steeds beter. Ik ben druk m’n bekkenbodem aan het trainen zodat ik gewoon weer normaal naar de wc kan en niet in m’n broek kak. Het is niet meer gebeurt gelukkig, maar ik ga ook meteen als ik moet en geef de poepbroek geen kans! Ha! Lang lopen of staan lukt nog niet echt, dan voelt het alsof mijn baarmoeder via m’n doos naar buiten komt zetten. Minder prettig gevoel. Maar verder ziet het er weer redelijk normaal uit allemaal. Nog wat hechtingen waar ik niks van merk en nog wat zwelling her en der, maar het gaat weer de goede kant op gelukkig!

Bevallen.

Bedankt voor jullie felicitaties!! :D
Even in sneltreinvaart het verloop van mijn bevalling opgeschreven. Misschien een wat warrig verhaal geworden maar het is ook allemaal een beetje warrig in mijn hoofd, ik weet niet meer helemaal precies van hoe en wat.

Donderdag 2 januari had ik een afspraak staan bij de verloskundige. Ik zou inwendig onderzoek krijgen om te kijken of ik eventueel gestript kon worden. Dat bleek te kunnen! Joepie! Misschien zou dat mijn bevalling wel op gang helpen, maar ik had er vooral rekening mee gehouden dat het helemaal niets zou doen. Goed, ze kon me strippen en dat viel me alles mee. Dat gewroet in je doos is natuurlijk minder prettig maar ach. Vriendlief en ik gingen weer op de fiets terug naar huis en vonden het nog best wat dat ik met 40+5 weken nog gewoon op de fiets zat.

Eenmaal thuis begon ik al lichte weeen te krijgen. Nog niet heel erg maar ik had toch steeds wat menstruatiekrampen. Eerst nog onregelmatig, maar al gauw begon er een regelmaat in te komen en kwamen ze om de 8-10 minuten. Zo werden ze steeds ietsje pijnlijker en kwamen ze ook steeds regelmatiger. Verloskundige gebeld om te vertellen dat het strippen wel degelijk iets had gedaan en ze besloot langs te komen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Toen ze er was bleek ik op 3 centimeter te zitten. We spraken af dat ze tussen 00:00 en 00:30 nog langs zou komen om te kijken en dat ik moest bellen als ze eerder moest komen. (Weet niet meer hoe lat ze er was, gok een uur of 8)

De weeen werden steeds pijnlijker en ik moest ze echt opvangen door over de tafel/bank/box/grond/stoel heen te hangen. Ik had ook nog eens rugweeen er bij dus mijn vriend moest als er een in mijn rug kwam heel hard m’n onderrug masseren, dat was het enige dat een beetje hielp. Omdat de weeen steeds vaker kwamen, om de 2-3 minuten hebben we toch weer eerder de verloskundige gebeld. Toen ze er was had ik 5-6 centimeter ontsluiting. Oke. Op naar het ziekenhuis dus!

De verloskundige ging niet met ons mee want ze had een andere bevalling in een ander ziekenhuis. Dus we werden in het ziekenhuis een beetje aan ons lot over gelaten en moesten maar weer bellen als we wilden dat onze andere verloskundige zou komen. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen omdat ik alles in de buurt wilde hebben voor als er iets aan de hand zou zijn, maar ook omdat ik eventueel pijnbestrijding wilde hebben. Toen ik in die kamer ongeveer kapot ging van de pijn belde m’n vriend toch maar weer de verloskundige omdat ik misschien nog wel verdoofd wilde worden. Tegen 01:00 kwam zij aan en toen bleek dat ik al op 7-8 centimeter ontsluiting zat. Oke. Ga ik het met of zonder pijnstilling doen? Het deed heel, heel veel zeer, maar toch ging het wel heel goed en dus besloten we het zonder te doen.

Mijn vliezen waren nog niet gebroken dus tijdens een wee zou de verloskundige dat gaan doen. Helaas had Aiden in het vruchtwater gepoept en werd ik een medisch geval. Gelukkig mocht mijn verloskundige me nog wel begeleiden, maar wel met begeleiding van gynaecoloog. Dus hop, verhuizen naar een andere kamer en daar het bed op. Ik had al een tijdje niet geplast dus kreeg ook nog even een katheter, welja. Ik zat ondertussen op 9-10 centimeter ontsluiting en mocht eventueel mee persen als dat kon. Inderdaad vlak daarna kreeg ik persdrang en mocht ik wat mee persen. Jeetje wat vond ik dat een rare gewaarwording. Volgens mij riep ik eerst nog dat ik moest poepen en het ik tijdens het persen het hele bed vol gekakt :D Ach je zal het maar kwijt zijn. Na ongeveer een uur en een kwartier persen bleek dat Aiden zijn hoofdje niet helemaal vanzelf naar buiten zou gaan komen en dus werd ik geknipt. Dat deden ze in een wee dus daar voelde ik helemaal niks van. Na ongeveer anderhalf uur persen, om 03:47 uur kwam Aiden er eindelijk uit! Pff wat een heerlijk gevoel was dat! Hij werd jankend op mijn buik gelegd en vriendlief en ik hebben hem jankend geknuffeld en geaaid. Wat een moment.

Ik heb tijdens het persen heel hard liggen schreeuwen en ik bleef maar zeggen dat ik zo stonk. Mijn shirt was volledig doordrenkt van het zweet en die lucht was echt niet te harden. Dat je dan tijdens het bevallen nog even bedenkt dat je sorry moet zeggen dat je stinkt terwijl ze ondertussen de poep van je bed weg ruimen en recht je doos in kijken en ook nog even een vinger in je hol stoppen om te kijken of alles nog werkt naar behoren ;)

Wat ik heel naar vond was het hechten terwijl Aiden al bij ons lag. Bah wat was dat rot. Denk je dat je klaar bent en dan krijg je dat geklooi daar beneden nog. Maar goed, hoort er bij.

Mijn vriend was ook wel echt de held van de avond/nacht. We hadden afgesproken dat ik aan zou geven wat ik wilde dat hij deed, maar eigenlijk ging het allemaal zo vanzelf. Hij heeft me zo ongelooflijk goed ondersteund, ik had niet fijner kunnen wensen. Kan nog wel janken als ik er aan denk.

Al met al een pittige bevalling, zeer pijnlijk, ik raad het niemand aan en ik ben het nog lang niet vergeten! ;)

Nu bijna een week verder kan ik zeggen dat ‘t iets begint te wennen, zo’n kleine baby in huis. De eerste dagen vonden we ronduit verschrikkelijk en hebben we flink wat lopen janken en Aiden ook, wat het nog erger maakte. Daarbij kwam in 36 uur maar 2.5 uur slaap en het feit dat ik het werkelijk verschrikkelijk vond om borstvoeding te geven, ik keek zo tegen de voedingen op dat ik me daar ook nog eens heel naar door voelde. Gelukkig besloten om er mee te stoppen en Aiden doet het ook prima met de fles. Sinds gisteren zijn mijn hechtingen er uit en kan ik me weer redelijk normaal voortbewegen. Morgenochtend is onze kraamhulp voor het laatst en dan zullen we het toch echt zelf moeten gaan doen. Super spannend!

Nog geen baby.

Jezus wat heb ik me de afgelopen 1.5 week beroerd gevoeld. Ik had gewoon een griepje en normaal doe ik daar niet moeilijk over, maar nu lag ik uren wakker ‘s nachts, te hoesten, met keelpijn en hoofdpijn en dan had ik weer een droge strot dus moest ik water drinken, dan weer een Pottertje, dan weer uit bed om te plassen en dan weer om een paracetamol te nemen.. He-le-maal gek werd ik er van!! Met maximaal 4 uurtjes slaap zat ik overdag als een zombie op de bank voor me uit te staren en kon ik ‘s middags met moeite een uurtje op de bank slapen. Wat een kut week zeg. Ik had ook zo geen zin om in die toestand te bevallen. Dus dat heeft baby goed aangevoeld. Na een antibiotica kuurtje van 5 dagen en het advies alleen maar op de bank te zitten en te broeden, ben ik nu weer zo goed als beter en heb ik ‘al’ 2 nachten heerlijk geslapen. Wat een feest! Ik ben over 2 dagen uitgerekend, dus ik wacht het vanaf nu ongeduldig af.

Veel mensen vragen al een tijdje hoe het gaat, of ik al aan het bevallen ben, of de baby er nog niet is, of ik me goed voel, of ik al lig te puffen en vandaag vroeg er zelfs een op Facebook of ik al lag te bevallen en toen ik, natuurlijk sarcastisch, ja zei dachten ze nog dat ik serieus was ook.. Puff puff puffffffffffff wat vermoeiend ;) Heel lief bedoeld natuurlijk, maar volgens mij schreeuw ik het vanzelf wel van de daken als m’n baby er is. Ik ben echt dolblij met m’n vriend die zo heerlijk nuchter is en zich totaal nergens druk om maakt. Wat een hel zou het zijn als hij nu als een zenuwenpees door het huis zou stuiteren! Ik zou gek worden. Goed, we gaan het zien. Wordt het een december baby, of komt ie toch in januari? De 31ste om 00:00 uur misschien? Ben benieuwd.

Beetje zat

Oke, ik ben het een beetje zat. Op zich niet eens het zwanger zijn want ik vind het nog steeds heerlijk om de baby te voelen bewegen in mijn buik en denk ook echt dat ik dat heel erg ga missen, maar ik kan echt nog zo weinig en ik wil nog zo veel! Ik heb enorme pijn in mijn bekken/heupen/onderrug en weet af en toe van gekkigheid niet meer hoe ik zitten moet, maar lopen doet ook zeer en in bed liggen ook. Super vervelend dus! Daarbij wil ik gewoon echt graag nog een aantal dingetjes in huis gedaan hebben, maar dat gaat me gewoon niet zo makkelijk af. Heb al een klein lijstje gemaakt voor vriendlief zodat hij die laatste dingetjes nog even kan doen voor me. Ik zie overdag ook allerlei dingen is huis waarvan ik denk “OMG als de kraamvisite dat ziet!!!” Maar daar leef ik jaren in dus waarom ik me nu ineens druk zou moeten maken om de kraamvisite weet ik eigenlijk ook niet. Iedereen heeft een viespeuk in zich. Toch? Toch?!

Tot nu toe heb ik nog niet het idee dat baby er aan gaat komen. Zaterdagavond had ik echt vaak en veel pijnlijke steken onderin mijn buik dus ik dacht even dat dat misschien een beginnetje zou zijn. Maar na een tijdje waren ze weg en heb ik ze niet meer op zo’n manier gehad. Hm. Van mij mag baby zich eind van de week/begin volgende week wel aankondigen!

35 weken

De tijd lijkt nog wel sneller te gaan nu ik verlof heb. Alweer een week voorbij! Ja sorry dat ik constant over ‘de tijd’ loop te mekkeren, maar ik kan niet bevatten hoe snel het is gegaan! Vorig jaar deze tijd was ik nog niet eens met de pil gestopt en nu een jaar verder ga ik al bijna bevallen! Ik zeg wel eens tegen mensen dat ik er nog wel een paar weken aan vast wil plakken (ik hoop niet dat dit de goden verzoeken is want ik wil echt niet in januari bevallen!) en dan verklaren ze me voor gek. Andere zwangere dames kunnen niet wachten om hun kleintje in hun armen te hebben en ik wil er nog een paar weken bij.. Tsja, ik geniet nu eenmaal ook heel erg van het zwanger zijn en ik heb nog even wat geestelijke voorbereiding op de kleine nodig. Ik heb wel enorm veel zin om ‘m te zien en vast te houden en aan ‘m te ruiken en om te zien op wie hij lijkt en welke kleur z’n ogen zijn en of ‘ie haar heeft als ie net is geboren. Maar aan de andere kant is het ook best wel eng, zo’n klein frummeltje dat er ineens is en voor altijd bij je hoort. Bizar idee.
Maar goed, vooralsnog heb ik het idee dat ie ietsjes eerder gaat komen dan eind december, ben benieuwd wanneer hij zich gaat melden, maar wat mij betreft zit ie nu nog wel even lekker in mijn buik.

Over 3 weken hebben we de volgende echo. De pretecho, waar we hopelijk achter het geslacht van onze baby komen! Ik heb natuurlijk verhalen gehoord en gelezen waarbij de baby precies omgedraaid ligt, of net de beentjes helemaal bij elkaar heeft waardoor je nog niks ziet. Maar we hopen dat we gewoon na de echo kunnen melden of we een jongetje of een meisje verwachten! Super spannend! (Hoe vaak heb ik dat al gezegd op m’n blog?)

De babykamer inrichten zal een stuk makkelijker zijn als we weten welke kleuren we kunnen aanhouden en het shoppen voor kleding zal ook een stuk leuker zijn want ondertussen hebben we ongeveer alle beige en witte kleertjes uit de winkels wel in huis. Tassen vol..

Verder al een hoop geregeld, verzekering is op de hoogte, kraamzorg is geregeld en over een maandje hebben we zelfs een informatie avond in een van de twee ziekenhuizen waar ik eventueel zou kunnen bevallen. Toch wel fijn om een beetje voorbereid te zijn. Als ik het nu mag zeggen wil ik het liefst in het ziekenhuis bevallen, maar gelukkig mag ik tot op het laatste moment van gedachten veranderen, prettig idee. We gaan het meemaken!